Zasada en Smits liggen ontspannen op een zachte, fluwelen roze matras achterin de ruimte. Zachte muziek speelt op de achtergrond terwijl ze onverstaanbaar met elkaar fluisteren. Het lijkt alsof we getuige zijn van een intiem moment tussen twee mensen, maar de aard van hun relatie blijft op dat moment nog even in nevelen gehuld. Ze blijven nog een tijdje in hun eigen, besloten wereld fluisteren terwijl het publiek geduldig wacht op een uitnodiging om mee deel uit te maken van ‘This is not a lovesong’.

‘Het is 2051. Ik lig op een ziekenhuisbed, nauwelijks in staat te bewegen of te spreken. Ik ben doodziek, terminaal. Jij bent mij.' Zo opent Zasada een reeks fictieve toekomstscenario’s die zij en Smits naspelen voor elkaar. Zo doen ze alsof ze voor het eerst echte geliefden zijn, doen ze later alsof ze op een sterfbed liggen of fantaseren ze dat Zasada ongewenst zwanger raakt. Vanaf hun roze wolk dromen ze het komende uur weg over de mogelijke wendingen van hun toekomst.

Twee jonge zielen die dromend wachten op de meeslepende romances en grootse ervaringen die hun levensverhaal zullen vormen.

Smits en Zasada schetsen een diep smachtend verlangen naar een toekomst vol betekenisvolle ervaringen. Je voelt de gewichtige (drukkende? ) eenzaamheid die hen omhult, en maar draaglijker wordt doordat ze het samen ervaren. Het duo toont een diepgewortelde emotionele band die hun fysieke intimiteit natuurlijk en ongemoeid maakt. Dit wordt vanaf het begin voelbaar, maar blijkt vooral duidelijk wanneer Smits Zasada vraagt of hij haar borsten mag aanraken, een verzoek dat zij zonder enige aarzeling accepteert. Deze handeling is geen seksuele geste, maar eerder een onschuldige ontdekking. Hier tonen zich twee mensen die elkaar op een pure en kinderlijke manier verkennen. In een van hun fictieve toekomstscenario’s delen ze zelfs een gepassioneerde, en toch platonische, kus. Terwijl ze wachten op romantische liefde, geven ze elkaar de liefde en intimiteit die hen in de tussentijd vervult.

‘This is not a lovesong’ is een voorstelling die niet veel nodig heeft. Het draait om de tastbare emotie die Zasada en Smits op het toneel goed weten te vatten. Alles speelt zich voornamelijk af op de roze matras. Die blijft de hele tijd achter op het podium liggen. In samenspraak met dramaturg Luca Persan en eindregisseur Lucie Plasschaert kozen de spelers er blijkbaar voor om vooral ver weg van het publiek, in hun eigen wereld, te blijven. Ze spelen echter zonder stemversterking, en zijn daardoor helaas vaak onverstaanbaar. Dat belet je als kijker om volledig betrokken te raken. Zelfs tijdens een intense fictieve ruzie, terwijl het nummer ‘Voyage Voyage’ van Desireless op de achtergrond schreeuwt, neigen de twee spelers te vaak naar de achterkant van de vloer, waardoor de impact verloren gaat.

Ondanks de besloten aard van de voorstelling, die de directe verbinding tussen spelers en publiek bemoeilijkt, slagen Zasada en Smits erin om de essentie van intimiteit, verlangen en verbeelding te belichamen. In ‘This Is Not A Lovesong’ zien we twee jonge performers die de kunst van spelen en zich blootgeven onderzoeken. Ze zoeken daarbij een balans tussen geven en ontvangen—aan elkaar, aan zichzelf en aan het publiek. Hoewel die zoektocht nog in ontwikkeling is, vormt dit proces op zichzelf een mooi schouwspel. ‘This Is Not A Lovesong’ is een fluwelen roze wolk die een cocon van veiligheid en zachtheid biedt, waar twee jonge zielen dromend wachten op de meeslepende romances en grootse ervaringen die hun levensverhaal zullen vormen.